EU
SON...
ALBINO.
Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ningu
Bén.
E ademáis, probe. Porque da aldea tamén é Manolito, e non hai quen
lle tusa, a pesares do que lle aconteceu por causa miña.
No
vrao ando descalzo. O pó quente dos camiños faime alancar. Magóanme
as areas e nunca falta algunha brocha para espetárseme nos pés.
Érgome con noite pecha, ás dúas ou tres da mañán, pra ir
co
gando, restrevar ou xuntar monllos. Cando amañece xa me doi o lombo
e as pernas. Pero o día comenza. Sede, sol, moxardos.
No
inverno, frío. Ganas de estar arreo ó pé do lume. Muiños apeados.
Faladurías de neves e lobos. Os brazos son coma espeteiras pra
encolgar farrapos. Murnas, fridas, dedos sin tentos.
¡Qué
saben desto os nenos da vila!
Eles
iñoran o que eu penso mentras boto ó corpo un gurruncho de caldo
con broa. Ou o que sinto cando estou no monte pingando, aterecido,
vendo por entre a chuvia un pantasma bretemosso en ca árbore.
A
aldea é unha mestura de lama e fume, donde os cás oubean e a xente
morre “cando está de Dios”, como di a madriña, Os rapaces somos
tristes. Enredamos, corremos tras dos foguetes e hastra rimos, pero
somos tristes. Temos a probeza e os trafegos da terra aniñados nos
ollos.
Eu quixera andar
mundo. Ir por mares e terras que non conozo.
Neira Vilas: Memorias
dun neno labrego
Sem comentários:
Enviar um comentário