Como bandada de pombas,
voan os meus pensamentos,
todas levan un camiño,
o camiño do teu peito.

Ti es o vento,
eu son a folla,
non sopres vento ventiño,
se non queres que me mova. 

Nin me digas que son triste,
nin me digas que estou ledo,
risas e bágoas son túas,
eu non son máis que un espello.

Ti es a neve,
eu son o gromo,
non caias na miña ponla,
porque se me bicas morro. 

Onde ti pos os ollos,
o amor pon o seu berce,
onde ti pos as mans,
nacen as rosas a feixes. 

Ti es o lume,
eu son a leña,
non sopres vento ventiño,
se non queres que me encenda. 

Ramón Cabanillas